وحیداله موسوی

هشتاد و دومین شماره فصلنامه سینمایی فارابی با پرونده‌ای برای فناوری‌های نوین سینمایی، بنیان‌های سینمای دیجیتال» منتشر شد. در این شماره، دو مقاله با ترجمه وحیداله به چشم می‌خورد:

  کریستن م. دالی در مقاله اسلوب جدید سینما: چگونه فناوری‌های دیجیتال، زیباشناسی و سبک را تغییر داده‌ است» به تفاوت مشخصات، تجهیزات، نرم‌افزار و فرآیندهای سینمای دیجیتال با فیلم نگاتیو، زیباشناسی و اسلوب‌های سبک‌شناختی نوین آن و چگونگی تغییر ماهیت میزانسن و زبان سینما، راهبردهای نوآورانه فیلم‌سازان جهت کندوکاو در امکانات زیباشناسی و سبک‌‌شناختی جدید و غیره می‌پردازد.

مقاله دوم با عنوان فناوری‌های سینمای دیجیتال از چشم‌انداز آرشیو» از آرن نواک به تاثیر پیشرفت‌های فناوری‌های دیجیتال در زمینه‌های تولید، تدوین، پس‌ از تولید و نمایش آثار سینمایی بر آرشیوها می‌پردازد.

http://www.ibna.ir/fa/doc/book/273355/

چکیده

این پژوهش به بررسی دو بُعد زیبا‌شناسی و کارکردی ژانر تلویزیون - واقعیت پرداخته است. به همین منظور، با تمرکز بر ماهیت پیوندی این ژانر- ابعاد گوناگون و مرتبط نظری، ریشه‌های تاریخی، تعاریف، زیرگونه‌ها، شیوه‌های متفاوت پیوندسازی و مسئلۀ واقعیت - بررسی شده‌اند. داده‌ها از طریق مطالعۀ اسنادی، کتابخانه‌ای و مشاهده‌ای گردآوری شده‌ و در بررسی آن‌ها از رویکرد توصیفی-‌تحلیلی استفاده شده است. استفاده از راهکار پیوندسازی‌ ژانری» حاکی از زمینه‌ها و شرایط متفاوت رسانۀ تلویزیون در عصر فناوری‌ و مؤید تحولات قابل‌توجه در ساحت‌های گوناگون ژانری نظیر خالقان، مخاطبان، پژوهشگران و آثار تولیدشده است. پیوندسازی در ژانر تلویزیون - واقعیت حاکی از خلاقیت صنعت تلویزیون برای حفظ جایگاهش در بازار رقابتی (از طریق تلفیق عناصر داستانی و غیرداستانی یا واقعیت و قراردادهای ژانرهای از پیش موجود) است که برای بقا به همنوع‌خواری سبک‌ها و ژانرها و قراردادهای گذشته روی می‌آورد و همزمان با توجه به اصول استانداردسازی و تمایزگذاری، تنوعات گوناگون را عرضه می‌کند.

لینک دریافت

فصلنامه مطالعات میان‌رشته‌ای ارتباطات و رسانه، دوره 2، شماره 4، تابستان 1398

http://jiscm.iribu.ac.ir/article_93449.html

پیوندسازی، امر هنجارمند و هنجارگریز فرهنگی در سینمای کمدی ایران (موردکاوی فیلم‌های پرفروش کمدی در بازه زمانی 1362-1392)

بزودی منتشر می‌شود

نویسندگان

• سید علی  

• وحیداله  

 10.22083/JCCS.2019.119887.2374

چکیده

این پژوهش به بررسی ابعاد زیباشناسی ژانر کمدی در بازه زمانی 1362-1392 می‌پردازد. از یک ‌سو با توجه به متغیرهایی مانند روندمحوری، حالت پیوندی ژانر، ساختارهای معنایی و نحوی، تقاطع‌های هنجارگریز (لذت ژانری) و هنجارمند (ارزش‌های فرهنگی) پرداخته می‌شود، از سوی دیگر هریک از نمونه‌ها با توجه به برهه‌های گوناگون تحولات فرهنگی و اجتماعی در حیطه ت‌گذاری‌های سینمایی بررسی می‌شوند. با گزینش پرفروش‌ترین فیلم‌های کمدی دهه‌های مذکور و استفاده از روش توصیفی-تحلیلی، تأثیر متقابل تحولات فرهنگی و ابعاد زیباشناسی بررسی می‌شود. ارتباط مستقیمی بین ت‌های سینمایی متأثر از خط‌مشی‌های فرهنگی هر دوره با ساختارهای نحوی و معنایی، پیوندسازی و تقاطع‌های ژانری فیلم‌ها وجود دارد. این یافته‌ها بر روندمحوری، تأثیر تحولات فرهنگی و اجتماعی بر ساختارهای نحوی‌-‌معنایی ژانری کمدی در ایران و اتخاذ راهکار پیوندسازی در هر برهه با اهداف گاه متفاوت صحه می‌گذارند. با تغییرات فرهنگی و اجتماعی، وضعیت پیوندی به راهکاری برای بازتاب صریح‌تر هنجارشکنی‌ها و مضامین تازه بدل می‌شود.

کلیدواژه‌ها:

• گونه کمدی،

  سینمای ایران،

  پیوندسازی،

  امر هنجارمند فرهنگی،

  امر هنجارگریز

Hybridization, the counter culture and cultural values in Comedy genre (The Case of Comedy Best Selling Movies Between 1983-2013)

ABSTRACT

The purpose of this study is to look at Iranian Comedy during the 1983-2013 from an aesthetic point of view. Issues such as hybridity, semantic/syntactic structures, genre as process, generic crossroads (the counter culture vs. cultural values) are categorized under the aesthetics of genres. According to the various periods of cultural and social developments in Cinematic policies, the case studies are reviewed. By choosing the best-selling comedy films, using the descriptive-analytical method, the interplay between cultural transformations and aesthetic dimensions are examined. This theoretical framework plays an important role in guiding the following analysis and discussion of 17 case studies. This research deals with two main concerns: one is the interplay between cultural transformations, hybridization strategy, aesthetics functions of comedy in Iran, the other is the changing Semantic/Syntactic structures of genre along the social and cultural transformations. Cultural and social changes of Iranian cinema are divided into four effective periods: 1983-1989, 1989-1997, 1997-2005, and 2005-2013. There is a direct affinity between cinematic policies of each period with syntactic/semantic structures and the hybridity of the films. Findings show that a case study in the first period, The Tenants ]1986[, tries to hybridize with social problem film to legitimize itself. Along with political transformations from the second period on, generic crossroads partially changed. These findings confirm the ongoing, process-like nature of the genre, the impact of cultural and social changes on semantic/syntactic structures of the comedy genre in Iran and the adoption of a hybridization strategy for various reasons.

Keywords: Comedy, Hybridization, social and cultural transformations, Iranian cinema

لینک مطلب

http://www.jccs.ir/article_93824.html

سبک و ژانر در سینمای هنری ایران (موردکاوی فیلم‌های خشت و آینه، سیاوش در تخت جمشید، طبیعت بی‌جان و مرثیه)

تاریخ دریافت مقاله: 15 / 05 / 1396
تاریخ پذیرش مقاله: 30 / 09 / 1396

در این پژوهش با استناد به آرای نظریه‌پردازان تکامل‌گرا مانند ژیل دلوز و نظریه‌پردازان سبک‌گرای تحلیلی مانند دیوید بردول تصویری کلی از سینمای مدرنیستی به مثابه سینمای هنری ترسیم می‌شود. سپس با استفاده از نظریات کواچ به چهار سبک و هفت ژانر رایج سینمای هنری پرداخته می‌شود. با تکیه بر این چارچوب نظری و روش توصیفی تحلیلی به تحلیل چهار نمونه فیلم از سینمای هنری ایران در بازۀ زمانی 1346 تا 1357 پرداخته می‌شود. این یافته‌ها بر وم بازنگری در رده‌بندی‌های رایج در سینمای ایران صحه می‌گذارند و بر ناکارآیی رده‌بندی‌هایی مانند موج نو سینمای ایران » برای طبقه‌بندی چنین فیلم‌هایی تأکید می‌کنند. با تکیه بر رده‌بندی پیشنهادی در این مقاله که مؤلفه‌های نظری و جنبه‌های سبکی و ژانری سینمای هنری را هم مد‌نظر قرار می‌دهد می‌توان به نحو نظام‌مندتری به تبیین و تحلیل نمونه‌ها پرداخت. نمونه‌های مورد بررسی ذیل چهار سبک کمینه‌گرایی، ناتورالیسم، تزیین‌گرایی و تئاترگرایی سینمای هنری و ژانرهای درام بسته، ملودرام و سفر ذهنی جای می‌گیرند و نه تنها مؤید نظریات دلوز مبنی بر سینما به‌مثابه زمان در سینمای مدرن بلکه واجد مشخصه‌های فرمی مورد اشاره دیوید بردول در سینمای هنری نیز هستند. سینمای هنری ایران با ترسیم ازخودبیگانگی‌ها و فقدان‌ها و بازنگری انتقادی جهان اسطوره‌ای و معاصر به جایگاه و ردۀ متمایزی دست می‌یابد.

لینک دانلود مقاله

http://dam.journal.art.ac.ir/article_732.html